Bagaimanakah Pembaharuan Pembiayaan Kesihatan Dapat Meningkatkan Akses kepada Perkhidmatan FP Bagi Mereka Yang Sangat Memerlukan?

Apabila komuniti perancang keluarga berkumpul di Pattaya November lalu untuk Persidangan Antarabangsa mengenai Perancangan Keluarga (ICFP), kami komited semula kepada idea bahawa perancangan keluarga adalah teras dan bahagian penting dalam Perlindungan Kesihatan Sejagat (UHC). Ini adalah mesej yang kuat dan penting, tetapi adalah penting untuk kita tidak membiarkan jenama UHC menghalang usaha ke arah matlamat UHC untuk menyediakan perkhidmatan kesihatan yang diperlukan oleh orang ramai di mana dan apabila mereka memerlukannya tanpa beban kewangan.

Jenama UHC kadangkala digunakan untuk skim insurans kesihatan sosial - 'skim UHC' - yang mengumpulkan dana daripada pencarum, dan berkongsi faedah di kalangan mereka yang menyumbang. Tetapi jika kebanyakan penerima ini adalah orang yang agak kaya yang bekerja dalam ekonomi formal, maka apa pun labelnya, 'skim UHC' ini mungkin tidak memajukan matlamat UHC. Memasukkan perancangan keluarga dalam skim ini tidak seharusnya menjadi keutamaan kami melainkan kami yakin mereka yang paling memerlukan perkhidmatan perancangan keluarga akan mendapat manfaat.

Komuniti perancang keluarga harus mempertanggungjawabkan penggubal dasar untuk memastikan pembaharuan pembiayaan kesihatan di bawah nama UHC menyampaikan perkhidmatan perancangan keluarga yang berkualiti kepada mereka yang paling memerlukan.

Pembaharuan Pembiayaan Kesihatan Boleh Membantu Kami Bergerak Ke Arah UHC.

Mengikut Pertubuhan Kesihatan Dunia, matlamat UHC adalah untuk "semua orang mendapat akses kepada rangkaian penuh perkhidmatan kesihatan berkualiti yang mereka perlukan, bila dan di mana mereka memerlukannya, tanpa kesulitan kewangan." Menggunakan pendekatan berasaskan hak, komuniti perancang keluarga global bersetuju bahawa "pelbagai perkhidmatan kesihatan berkualiti" ini mesti termasuk perancangan keluarga. Dan klausa "tanpa kesusahan kewangan" menunjukkan keperluan untuk pembaharuan pembiayaan kesihatan. Tetapi UHC ialah matlamat sistem kesihatan secara keseluruhan, malah dalam ruang pembiayaan kesihatan, bergerak ke arah UHC bukanlah tentang menambah skim insurans kesihatan baharu di atas sistem sedia ada. Sebaliknya ia adalah mengenai menyokong peralihan seluruh sistem daripada pembayaran "di luar poket" ke arah "pembiayaan terkumpul", yang mana rakyat menyumbang mengikut kemampuan mereka, dan yang mana semua rakyat (bukan hanya mereka yang menyumbang) mendapat manfaat mengikut keperluan mereka. , seperti yang diterangkan dalam ini Kertas kerja 2013 oleh Joseph Kutzin di dalam Buletin Pertubuhan Kesihatan Sedunia.

Insurans Kesihatan Bukan Pokok Wang Ajaib.

Idea "pembiayaan terkumpul" ini¹ boleh terdengar seperti insurans kesihatan, tetapi di banyak negara, "pengumpulan" dicapai oleh kerajaan yang mengutip hasil melalui cukai am, dan kemudian menggunakan ini untuk membayar kakitangan sektor awam untuk menyampaikan perkhidmatan kesihatan. Jika pembiayaan terkumpul datang terutamanya daripada cukai am, bolehkah menambah skim insurans kesihatan khusus yang diterajui kerajaan mengumpulkan sumbangan untuk menjana lebih banyak wang untuk kesihatan? Ia sememangnya kelihatan seperti idea yang menarik, dan ini mungkin salah satu sebab populariti politik skim tersebut. Walau bagaimanapun, menurut ramai ahli ekonomi (termasuk ini Artikel Yazbeck et al dari 2020), memandangkan begitu ramai individu di negara berpendapatan rendah dan sederhana bekerja di luar ekonomi formal, insurans kesihatan sosial yang dibiayai cukai buruh bukanlah cara yang berkesan untuk mengumpul dana untuk program penjagaan kesihatan.

Menggabungkan dana melalui cukai am dan membayar perkhidmatan melalui sektor awam lazimnya mewujudkan hak sejagat – bermakna, sekurang-kurangnya pada dasarnya, semua rakyat boleh mendapat manfaat. Dan kebanyakan negara melakukan sekurang-kurangnya sedikit usaha untuk mengarahkan sumber ini kepada mereka yang paling memerlukan. Skim insurans kesihatan boleh melakukan ini juga, tetapi ramai yang tidak; skim insurans kesihatan sosial mengumpulkan dana daripada pencarum, tetapi berkongsi faedah hanya di kalangan mereka yang mencarum – ahli skim tersebut.

Satu cara biasa untuk memulakan skim insurans kesihatan kerajaan adalah dengan mewajibkan caruman bagi mereka yang sudah membayar cukai pendapatan, dan kemudian mengembangkan skim itu dengan menggalakkan pekerja sektor tidak formal untuk membeli masuk. Rancangannya adalah untuk menggunakan hasil ini untuk mensubsidi keahlian bagi yang tak mampu nak bayar.

Malangnya, terlalu kerap strategi ini tersekat pada fasa pertama. Orang dalam sektor tidak formal hanya membayar premium insurans mereka apabila mereka tahu mereka akan memerlukan perkhidmatan—contohnya, apabila mereka sudah sakit, atau ketika bayi dalam perjalanan—dan oleh itu sumbangan mereka tidak menampung kos mereka. Dalam sektor formal, kepentingan yang berkuasa (contohnya kesatuan buruh sektor awam) mungkin menuntut lebih banyak faedah daripada sumbangan mereka. Jika faedah tambahan ini diberikan, kos perkhidmatan akan meningkat, dan bukannya skim insurans menjana pendapatan tambahan untuk mensubsidi keahlian golongan miskin, kerajaan akhirnya terpaksa menyelamatkan syarikat insurans. Kos yang tinggi dan hasil yang rendah bermakna tidak ada keuntungan yang diperlukan untuk mensubsidi keahlian bagi golongan miskin. Oleh itu, orang-orang yang diberi subsidi atau perkhidmatan perancangan keluarga percuma benar-benar boleh membuat perubahan mungkin bukan sebahagian daripada skim itu.

Apa yang Ditunjukkan oleh Bukti? Perspektif Dari Afrika

Nah, begitu banyak untuk teori - bagaimana keadaannya kelihatan dalam amalan? Baru-baru ini Kesihatan Global BMJ kertas oleh Barasa et al melihat perlindungan insurans di 36 negara di sub-Sahara Afrika. Mereka mendapati hanya empat negara di mana perlindungan insurans kesihatan nasional adalah lebih daripada 20 peratus daripada penduduk. Dan apa yang menonjol tentang empat negara itu? Tiada seorang pun daripada mereka bergantung pada caruman ahli untuk kos skim insurans – mereka semua membayarnya terutamanya melalui cukai am, dan oleh itu mereka mengelakkan perangkap yang dinyatakan di atas.

Bagaimana pula dengan ekuiti – siapa yang mendapat manfaat daripada skim ini? Baiklah, di semua 36 negara— terutamanya negara yang perlindungannya rendah dan bergantung pada sumbangan—semakin kaya negara, semakin besar kemungkinan mereka mendapat manfaat daripada insurans kesihatan. Golongan terakhir yang mendapat manfaat daripada kebanyakan skim ini ialah golongan berpendapatan rendah, berpendidikan rendah, wanita dan gadis luar bandar. Yang menimbulkan persoalan – mengapa mereka perlu bimbang sama ada perancangan keluarga berada dalam pakej faedah 'skim UHC'?

Beberapa Optimisme – Contoh Positif!

Tetapi ini bukan semua malapetaka dan kesuraman - sesetengah negara sedang membuat langkah ke hadapan yang sangat penting. Keputusan utama ke arah ekuiti adalah untuk memutuskan hubungan langsung antara penyumbang dan benefisiari.

Sebagai contoh, kerajaan Kenya menyalurkan hasil am ke dalam institusi insurans kesihatannya, Dana Insurans Kesihatan Nasional (NHIF), dan memberitahu NHIF untuk menggunakan wang tersebut untuk membeli perkhidmatan bagi mereka yang paling terdedah. Ini masih di peringkat awal, dan terdapat banyak cabaran untuk diselesaikan – mengenal pasti dan mendaftar orang yang betul, memastikan rakyat mengetahui faedah mereka dan boleh mengaksesnya, memikirkan cara terbaik untuk membayar penyedia, mempromosikan ketelusan dan akauntabiliti dalam syarikat insurans dan, sudah tentu, mencari wang yang mencukupi. Tetapi skim itu sedang dilancarkan, dengan sasaran mencapai sejuta isi rumah berpendapatan rendah di seluruh Kenya. Skim ini dikenali oleh semua orang sebagai "skim UHC", dan, dengan semua kaveat di atas, ia mungkin benar-benar menyumbang ke arah matlamat UHC.

Dan yang penting, FP disertakan dalam pakej faedah "skim UHC" Kenya—yang merupakan berita baik. Langkah seterusnya yang boleh diambil tindakan adalah untuk memastikan bahawa skim itu sebenarnya menyampaikan FP yang berkualiti, komprehensif, berasaskan hak kepada mereka yang paling memerlukan. Itu belum lagi, dan banyak lagi yang perlu kita lakukan…

Agenda untuk Penyokong Perancang Keluarga

Komuniti perancang keluarga mempunyai suara yang kuat, terutamanya apabila kita bekerjasama melalui gerakan seperti FP2030. Kita mesti terus memastikan bahawa tiada pembaharuan kesihatan besar yang mengabaikan hak kesihatan seksual dan reproduktif wanita dan kanak-kanak perempuan. Dalam bidang reformasi pembiayaan kesihatan yang rumit, kita perlu mengingatkan pembuat dasar bahawa FP harus sentiasa diutamakan. Kita juga perlu mempertanggungjawabkan mereka untuk memastikan bahawa pembaharuan yang mereka rancang kekal dengan konsep UHC dengan menyampaikan perkhidmatan utama ini, pertama sekali, kepada wanita dan gadis yang paling memerlukan.